2.10.1 Islam, Islam, Islam
Islam to jedna z największych, monoteistycznych religii świata. Powstała na początku VII wieku naszej ery a jej założycielem był Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib. Nauka o bogu Islamu, Allahu, która głoszona była przez Mahometa, zawarta została w Koranie. Słowo "islam" oznacza "poddanie się" prawu boga Allaha, które przekazał prorok Mahomet ludziom. Islamiści wierzą, że Allah to abrahamiczny Bóg z Biblii co oznacza, że bóg Izraelitów i Arabów to ten sam Bóg. Zaprzeczają temu zdecydowanie chrześcijanie. Ale gdzie jest prawda? Odpowiedź na to dać mogą tylko dalsze historyczne, archeologiczne i biblijne badania czasów Abrahama i boga Jahwy.
Początkowo słowo Allah było wykorzystywane zarówno przez starożytnych Arabów do określania ich boga Księżyca – Sina, wywodzącego się od sumeryjskiego boga księżyca Nanny, jak i przez chrześcijańskich Arabów do określania Boga. Od czasów Mahometa zaczęło ono oznaczać dla muzułmanów w języku arabskim wyłącznie abrahamicznego Boga. Ale Abraham żył w czasach politeizmu wśród kultów bogów sumeryjskiego Panteonu i musiał wyznawać jednego z tych bogów.
Arabskie słowo Allāh (alif-lam-lam-ha [ALLH]) oznacza: „Bóg Jedyny”. Składa się z dwóch słów:
Al. – będące rodzajnikiem określonym, ilāh (إله) – które tłumaczone jest na polskie słowo bóg (czyli pisane małą literą), oznaczające boga w znaczeniu ogólnym, bóstwo. Całe zaś słowo Allāh– tłumaczone jest na słowo Bóg, co wskazuje na konkretne, uosobione bóstwo, w tym przypadku jedynego boga dla wyznawców Islamu.
Odpowiednikiem arabskiego słowa ilâh jest hebrajskie słowo Elom (w liczbie mnogiej Elohim). Rdzeń tego słowa pochodzi od jeszcze starszego słowa – el, które znaczy bóg, bóstwo, moc, siła. Słowo to ma takie samo znaczenie jak arabskie słowo ilāh, aramejskie īl, czyli takie jak w języku polskim bóg, bóstwo.
W podstawowej formie słowo to (wymawiane alah), jest czasownikiem o znaczeniu „przysięgać” lub „składać przysięgę”, jak również czasownikiem „ubóstwiać” lub „czcić.”
Istotę Boga–Allaha określa w Koranie 99 przymiotników, nazywanych atrybutami Allaha. Kolejność tych imion jest taka, w jakiej pojawiają się w Koranie, pierwszym z nich jest ar-Rahman („miłościwy”). Zasadniczo muzułmanie uważają, że tych atrybutów-imion bóg Allah posiada 100, jednak ostatnie z nich zna tylko on sam. Właśnie owym 99 atrybutom odpowiada 99 paciorków muzułmańskiego różańca.
Pomiędzy światem ludzi a Allahem muzułmańska kosmologia umieszcza świat bytów nadprzyrodzonych: aniołów – sług bożych i dżinnów, do których zalicza się też Szatan.
Przyjrzyjmy się zatem historycznym i archeologicznym różnicom jakie raz po raz są ukazywane przez różnych badaczy i naukowców między Jahwe Biblii a Allahem Koranu. Sporne kwestie te są przedmiotem naukowej debaty liczącej już ponad tysiąc lat.
Archeolodzy odkryli liczne świątynie starożytnego boga-Księżyca rozrzucone po całym Bliskim Wschodzie. Zarówno na górzystych terenach Turcji czy w Iraku, całej Arabii jak i na brzegach Nilu, najbardziej rozpowszechnioną religią świata antycznego był kult Księżyca. Sumerowie jako pierwsza piśmienna cywilizacja pozostawiła po sobie setki tysięcy glinianych tabliczek opisujących między innymi ich wierzenia religijne. Jak wykazali badacze, Sjoberg i Hall, starożytni Sumerowie oddawali cześć księżycowemu bogu nazywanemu różnymi imionami, w zależności od miejsca kultu (kraju), okresu historycznego czy języka danego kraju. Najpopularniejszymi imionami boga-Księżyca były: Nanna, Sin, Suen, Jarich oraz Asimbabbar; zaś jego symbolem był półksiężyc.
Biorąc pod uwagę przeogromną liczbę zachowanych artefaktów tego księżycowego boga oczywistym jest, że była to dominująca religia Sumerów. Ale kult księżyca był również najbardziej rozpowszechnioną religia całej starożytnej Mezopotamii. Asyryjczycy, Babilończycy i Hakidianie zapożyczyli imię Suen i przekształcili na je na Sin, będący imieniem ich głównego bóstwa. W starożytnej Syrii i Kanaanie, księżycowy bóg Sin przedstawiany był jako półksiężyc i nazywał się Jarich. Czasami księżyc w pełni bywał umieszczany nad półksiężycem podkreślając tym wszystkie fazy księżyca. Świątynie i ofiary składane księżycowemu bogu opisane są w wielu tekstach, które archeologowie odkryli w mieście Ugarit, obecnie nazwanym Ras Shamra i w Chasor. W Persji i Egipcie bóg księżyc przedstawiany był na dekoracjach ściennych oraz głowach pomników. Był on sędzią ludzi i bogów. Pierwsza świątynia w Mecce była poświęcona bogowi księżyca, itd. Przykładów kultu boga księżyca można podawać bez końca.
Świat starożytny pełen jest symboli półksiężyca. Znajdują się one na odciskach pieczęci, stelach, wyrobach garncarskich, amuletach, tabliczkach glinianych, ciężarkach, naszyjnikach itp. W Tell-el-Obeid (południowa Babilonia) znaleziono miedzianego cielca z półksiężycem na czole. Bożek z ciałem byka i głową człowieka ma na czole złożony z muszelek symbol półksiężyca. W mieście sumeryjskim Ur stela króla III dynastii, Ur-Nammu przedstawia symbol półksiężyca na samej górze rejestru bóstw, jako że księżyc był ich głową. Nawet chleb był pieczony w formie półksiężyca jako akt czci księżycowego boga.
Świątynia boga księżyca została odkryta w Ur Chaldejskim (czyli sumeryjskim) przez Wooley’a. Ujawnił on wiele przedmiotów związanych z kultem księżyca, które obecnie znajdują się w Brytyjskim Muzeum. Harran był kolejnym miastem znanym z oddawania kultu księżycowi. Zebrano również tysiące napisów ze skał i ścian znajdujących się w północnej Arabii.
Odkryto także tysiące płaskorzeźb i wotywnych mis używanych w arabskim kulcie córek Allaha. 3 córki Alaha czyli Al-Lat, Al - Uzza i Manat są czasami przedstawiane razem z Allahem, bogiem księżycem widocznym jako półksiężyc nad nimi. Temat 3 córek Allaha w odniesieniu do sumeryjskiego boga Sina wymaga analizy, gdyż sumeryjskie teksty mówią tylko o dwóch córkach boga Sina, występujących w Panteonie, a mianowicie o Isztar i Ereszkigal. Dowody archeologiczne absolutnie potwierdzają, że dominującą religią Arabii był kult księżycowego boga.
Stary Testament podaje, że kiedy Izraelici popadali w praktyki bałwochwalcze, był to najczęściej kult boga księżyca /vide Pwt. 4,19; Pwt. 17,3; 2Krl. 21:3; 2Krl. 21:5; 2Krl. 23:5; Jer. 8:12; Jer.19:13; Sof. 1:5/ . W czasach staro-testamentowych, Nabonidus (555-539 prz. Chr.), ostatni król babiloński zbudował w Rayma w Arabii centrum kultu boga księżyca. Jak stwierdza Segall: ”Gwiezdna religia południowej Arabii była zawsze zdominowana Księżycem-bogiem w różnych odmianach”. Wielu uczonych zauważa, że imię księżycowego boga „Sin” obecne jest w arabskich nazwach jak góra Synaj, czy pustynia Sin, a od imienia jego żony pochodzi nazwa pustyni Ningal, i kilka innych miejsc.
Dowody pochodzące zarówno z północnej jak i południowej Arabii pokazują, że kult księżyca-boga był nie tylko aktywny w czasach Mahometa, ale że był to główny kult religijny Arabii od tysiącleci.
Według rozlicznych inskrypcji imię boga księżyca było Sin, jednak jego tytuł al-ilah oznaczający bóstwo sugerował, że był on głównym bóstwem wśród wielu bogów.
Jak zauważył Carelton S. Coon: „Bóg Il albo Ilah początkowo był fazą Księżyca –boga”. Nazwa księżycowego boga Al-ilah, została skrócona do formy Allah jeszcze w pre-islamskich czasach. Przed islamscy arabowie dawali imię Allah swoim dzieciom. Tak było na przykład z ojcem Mahometa i jego wujem. Fakt ten dowodzi, że Allah był tytułem boga księżyca również za czasów Mahometa. Profesor Coon kontynuuje: ”Podobnie pod wpływem Mahometa, mało znany Ilah staje się Al-Ilahem, bogiem czy jak kto woli Allahem, Najwyższym Bytem”. Zatem stwierdzić należy, że Mahomet został wychowany w religii księżycowego boga Allaha. Jednak posunął się on o krok dalej niż jego pogańscy współplemieńcy arabscy. Podczas gdy wszyscy oni wiedzieli, że Allah /bóg –księżyc/ jest największym ze wszystkich bogów w ich Panteonie, Mahomet ustalił, że Allah był nie tylko największym lecz jedynym bogiem.
Starożytni Arabowie oddawali cześć księżycowemu bogu jako najwyższemu bóstwu. Jednak to nie był biblijny monoteizm. Albowiem bóg-księżyc był największym spośród innych bogów i bogiń, czyli nadal był to politeistyczny panteon bóstw.
Zrozumiałym jest więc fakt, że symbolem Islamu jest półksiężyc. Że znajduje się on na szczytach minaretów i meczetów. Że jest na flagach państw islamskich. Że muzułmanie poszczą przez cały miesiąc, który rozpoczyna i kończy pojawienie się na niebie półksiężyca.
Twierdzenie muzułmanów, że Allah jest abrahamicznym bogiem Biblii i że Islam powstał z religii proroków i apostołów biblijnych jest niejednoznaczne. Niektórzy uważają, że Islam nie jest niczym innym jak tylko ożywieniem starożytnego a konkretnie sumeryjskiego kultu boga księżyca Sina. Ale jeśli boga Abrahama odniesie się, jak twierdzi Biblia, do boga, którego wyznawali jego przodkowie „z zza wielkiej rzeki” i odkryć, że jego ojciec Terrach mógł być kapłanem boga Sina w mieście Ur i w Harranie to twierdzenie takie może być prawdopodobne.
Opracowała: Anna Paszkiewicz- Gadek
Na podstawie: Robert Morey "ISLAMSKA INWAZJA. Konfrontacja najbardziej
rozprzestrzeniającej się religii świata.", Vikipedia, Encyklopedia Britannica, własna
analiza Biblii.
